Mijn eerste keer bij Villa Zomernest

Ik ging naar Villa Zomernest zonder goed te weten wat ik moest verwachten. Gewoon, met een vaag verlangen naar herstel. En misschien ook in de hoop wat herkenning te vinden bij anderen die iets gelijkaardigs hadden meegemaakt.

De eerste keer dat ik binnenstapte, werd ik stil. Niet omdat er niets gezegd werd, integendeel. Ik werd er hartelijk ontvangen. Maar omdat de plek zélf al sprak en ik zo onder de indruk was. Het gebouw is prachtig gerenoveerd, echt een architecturaal pareltje. Grote ramen, veel licht, zachte kleuren, uitzicht op groen… alles ademt rust. Geen kille ziekenhuisgeur of grijze gangen.

Wat me meteen opviel, was de sfeer. Die is… zacht en warm. Echt. Er is plek voor alles en iedereen. Je kan er meedoen aan creatieve workshops zoals bloemschikken, schilderen of samen gaan wandelen. Er zijn massages, groepsmomenten, koffieklets-sessies. Maar niks moet. Alles mag.

Je mag moe zijn. Stil zijn. Boos zijn. Verdrietig. Of net blij. Ook dat is zorg. En weet je? Er wordt hier verrassend veel gelachen. Soms gehuild. Maar vooral: geleefd.

Ingrid is er nog, op haar manier

Ingrid, de vrouw die Villa Zomernest oprichtte, is er jammer genoeg niet meer. Ik heb haar nooit gekend. Ze overleed een paar maanden geleden. En toch, voelt het alsof ze er nog steeds is.

Haar foto hangt in de ontmoetingsruimte, haar naam valt nog vaak. Je merkt: dit huis draagt haar geest, voelbaar in de warmte en het respect waarmee iedereen hier wordt ontvangen. Ik denk soms: “Ze zou trots zijn op wat hier nog altijd leeft!”

Zelf kom ik er al een tijdje voor de yogalessen en bewegingssessies , heerlijk deugddoend, trouwens. Maar wat me telkens weer doet terugkomen, is de verbondenheid.

Even op adem komen

Villa Zomernest is zo’n plek waar je vanzelf trager gaat stappen. Waar je, als je goed luistert, de vogels hoort zingen en de wind zachtjes door de bomen fluistert. Waar rust zit in een tasje koffie, een zonnestraal op het terras, of een stil knikje van iemand die het begrijpt.

De yogasessies zijn anders dan in een doorsnee studio. Geen ingewikkelde poses of moeilijke oefeningen. Maar lesgevers met beide voeten op de grond én een groot hart. Ze voelen aan wat mensen die ziek waren nodig hebben, zonder haast, zonder druk. En ze doen het allemaal vrijwillig. Stuk voor stuk zorgzame mensen die er gewoon zijn, met aandacht.

En dan is er ook nog ‘Fit & Fun’. De naam zegt het al: bewegen, maar dan op een milde manier. Geen fitness met strakke schema’s en snelle oefeningen, wel luisteren naar je lichaam. Zorgen voor jezelf. Soms zelfs opnieuw leren voelen waar je grenzen liggen en vooral: dat die er mogen zijn. Vermoeidheid is hier geen zwakte. Het is gewoon menselijk.

Na de sessie drinken we vaak samen iets. Soms wordt er gepraat, soms gezwegen. Allebei oké.

De mensen die ik hier ontmoet, hebben elk hun eigen verhaal. Sommige herken ik meteen. Andere zijn totaal anders. En het fijne is: je hoeft bij dat verhaal niet altijd alles uit te leggen. Soms volstaat een glimlach, een stil moment samen. Geen zware praatgroepen met tissues in het midden van de kring, maar gewoon ruimte om mens te zijn. Om elkaar écht te ontmoeten. We zijn hier om goed voor onszelf en elkaar te zorgen.

En dat is misschien wel het mooiste aan Villa Zomernest!

Kathleen Snoeck